In Nederland zijn er afspraken over de etiketten op ons eten. Fabrikanten moeten vermelden welke ingrediënten er in het product zitten. Kopen we een potje pindakaas, dan staat precies op hoeveel pinda’s en olie er in zitten. Maar wat zou je er van vinden als je ineens ‘plastic dop’ of ‘stukje visnet’ op het etiket ziet staan? Zou jij het dan op eten? Ik niet.
Maar vissen en zeevogels eten het wel op. Niet omdat ze het zo lekker vinden, maar omdat ze er niet meer omheen kunnen. Er is zo onvoorstelbaar veel afval in de zee. Datgene wat we op het strand
zien, is nog maar het topje van de afvalberg. Het is een stille ramp, waar we allemaal samen iets aan kunnen doen. Dat kan al door zwerfafval wat je tijdens het wandelen tegen komt mee te nemen
en je eigen afval altijd in je daarvoor bestemde afvalbak te deponeren.
Ik heb onlangs mee gedaan aan een georganiseerde opruimactie. Ik vond het erg gezellig omdat er tijdens het opruimen gesproken wordt over van alles. Over serieuze en minder serieuze onderwerpen.
Ik heb er veel van opgestoken.
Zo vertelde een meneer mij over spookvissen. Visnetten en -lijnen die losraken blijven onder water door vissen. Dieren raken verstrikt en sterven een zinloze dood. Daarom wordt er door de
Nederlandse Onderwatersport Bond regelmatig een onderwater-opruimactie georganiseerd. Duikers gaan dan afval opruimen dat uit het zicht blijft, nog voordat het aanspoelt. Dat vind ik zo mooi, zij
combineren hun hobby met het zorgen voor de natuur. We kennen allemaal de uitspraak 'Van je hobby, je werk maken', maar deze mensen maken van hun hobby een goede daad. Prachtig toch?
Door zelf mee te helpen heb ik een beter beeld gekregen van de omvang van het probleem en die is naar mijn idee niet gering. Maar dat ik mee kon helpen aan de oplossing, geeft een enorm goed
gevoel.
Reactie schrijven