Mediteren kan op vele verschillende manieren en een daarvan is het mediteren met ogen open. Door eenpuntsgerichte aandacht kun je de stilte in jezelf vinden, zonder dat je daar je ogen voor hoeft te sluiten. Het is een methode die Tijn Touber graag toepast en van hem leerde ik dan ook deze techniek. Hoewel ik het kan, sluit ik liever mijn ogen wanneer ik langer dan een kwartier ga zitten. Met ogen dicht is het gemakkelijker om dieper te zinken en bij langere meditaties is dat wat ik wil. Voor korte meditaties is het super fijn om te kunnen, want je kunt op deze manier overal mediteren zonder dat je je visueel hoeft af te sluiten van de buitenwereld.
Zo besloot ik vorige week om in het Openlucht Museum in Arnhem een korte energiemeditatie te doen. Ik was moe, heel moe. Ik vroeg veel te veel van mezelf, zoals dat wel vaker gaat in musea. Na uren lopen en kijken, indrukken verwerken, opnemen of langs me heen laten glijden, besloot ik de zuivelfabriek Freia over te slaan en op een kist te gaan zitten om mezelf hernieuwde krachten te geven. Ik zat daar heerlijk rustig. De mensenstroom liep zo’n vijf meter bij mij vandaan en in de buurt van de kisten waar ik zat was geen ingang, geen vuilnisbak, geen informatiebord, niets waarom mensen mijn kant op zouden hoeven lopen. Perfect.
Ik ging indachtig mijn chakra’s langs en schoonde ze op, zodat mijn energie weer hernieuwd zou kunnen stromen voor het laatste stuk van het museum. Mijn blik was wazig. Hoewel ik mijn ogen open had, was mijn aandacht niet op de buitenwereld gericht. Toch zag ik een verandering in het beeld. Een meisje stapje van het pad af en deed enkele passen richting de kisten waar ik zat. “Ben jij een echte mens?” vroeg ze met luide stem. Die vraag kwam binnen. Ben ik een echt mens? “Ja, ik ben een echte mens,” zei ik tegen haar terwijl ik mezelf een stukje los maakte uit mijn binnenwereld, zodat ik contact met haar zou kunnen maken. Het meisje schrok blijkbaar van de verandering, want ze rende terug naar haar moeder. Ik volgde met mijn blik en lachte. Haar moeder keek een beetje beschaamd, maar moest ook lachen om de spontaniteit van haar dochter. “Sorry, ze heeft net poppen gezien in het Groene Kruishuis.” Ik knikte en glimlachte. Ben ik een echt mens? Ja, ik ben een echt mens. Ook als ik bleek en moe ben, verstilt door meditatie.
Reactie schrijven