Opruimchallenge - dag 2

Al jaren ben ik bezig om me stukje bij beetje los te maken van de spullen om me heen, oftewel ik ben aan het opruimen. Opruimen van spullen die ik niet meer nodig heb, spullen die me in de weg liggen, spullen die me vasthouden. Vooral die laatste categorie bleek een lastige en stelde ik steeds uit of maakt hele kleine stapjes. Het zijn vaak geen grote dingen, waardoor ze lijken te fluisteren: ‘Ik ben maar zo klein, je hebt toch geen last van mij? Ik kan best blijven.’ Het zijn dingen die ik ooit kreeg, van lieve mensen, die me nauw aan het hart liggen. En toch zijn het die spulletjes die de grootste obstakel zijn geworden op mijn weg naar vrijer en rustiger leven.

Neem bijvoorbeeld mijn knutselkast. Ja, ik heb een kast vol met knutselspullen. Dan knutsel je zeker wel vaak? Nee, vrijwel nooit. Waarom heb je dan een kast vol met spullen waar je vrijwel nooit iets mee doet? Die kast is in feite een tijdmachine. In de afgelopen dertig heb ik, maar ook lieve mensen om mij heen, van alles verzameld om te hobbyen. Iedereen die wel eens in de Pipoos is geweest weet dat hobbyen een kostbare hobby kan zijn.

Er ligt voor een fortuin in die kast: ribbelkarton, twee lijmpistolen, glitters voor kerstkaarten, 3D knipvellen, fimoklei, schilderspalet, verf, een schilderkist die als ezel gebruikt kan worden, plakplaatjes, poesiealbumplaatjes, doosjes om te versieren, wolletjes, katoenbollen, breinaalden, haaknaalden, mini mozaïek, borduursetje van een vuurtoren, kleurboeken, potloden, stiften, 3D foamplakkers, nog meer 3D foamplakkers, houtlijm, knutsellijm, sterretje, raggers (of hoe heten die dingen?), crêpepapier, dubbele kaarten met een venster, dubbele kaarten zonder venster, vilt … ga zo maar door. Bij ieder thema horen ook projectjes die nooit afgekomen zijn. En tussen al dat spul, liggen herinneringen opgeslagen. En dat maakt het zo lastig om die kast op te ruimen.

In een blikje zitten kralen en knoopjes, een klosje garen en een prachtige ketting, gemaakt van donker rode en ivoor witte kraaltjes. Mijn oma maakte deze ketting ooit zelf. Het is precisie werk geweest, van de kraaltjes zo groot als speldenknopjes, het zijn er honderden, zijn als een kabel langs elkaar heen geregen. Het is prachtig, maar geen ketting die ik zou willen dragen. Dus, weg ermee. De gedachte aan oma wordt niet minder als ik me ontdoe van de ketting.

Naast het krat staat, zoals altijd, een plastic koffertje met daarin een doosje van gordijnhaken. In die dat doosje zitten de mooiste kralen die er bestaan. Ik kreeg ze toen ik vier, vijf jaar oud was. Het zijn plastic kralen, rond, in fel groen, geel en paars. Ik vond ze prachtig. Ooit zaten er ook druiventrosjes in dezelfde kleuren tussen. Die zijn in mijn kinderjaren aan een snoertje gerijgd. Alleen de ronde bolletjes zijn nog over. Ze horen bij elkaar en daarom kan ik er nu niets mee doen. Ze liggen daar, in dat doosje van de gordijnhaken. Iedere keer als ik in de knutselkast moet zijn zie en weet ik dat die kralen er zijn. Dat klinkt als een troost, maar het is ook een belasting. Ik ben blijven hangen aan een sentiment waardoor ik geen ruimte heb voor nieuw. Ik besluit ze uit hun doosje te halen en in een zipzakje te doen, voor de rommelmarkt. Misschien kan ik er een klein meisje blij mee maken, die net als ik gebiologeerd kan kijken naar die felle kleurtjes. Ik doe ze weg, om los te komen van het sentiment en ruimte te maken voor nu.

Een ander item wat steeds weer mijn aandacht vraagt is een zakje met schminkspulletjes: sponsjes, kwastjes, schmink. Ooit lag dit in een zwarte koffer, die ik kreeg toen mijn vader het huis verkocht. De schminkkoffer was van mijn moeder. Ze was erg goed in het beschilderen van kindergezichtjes en gaf zelfs cursussen. Je snapt, er zit een emotionele lading aan. Ik was ooit al zo dapper om alles was oud, vies en vergaan was weg te doen. De beste penselen en schone sponsjes heb ik bewaard. Maar wat moet ik ermee? Ik kan niet schminken en ik ga het ook niet leren. Dat dacht ik vroeger wel, dat ik het zou gaan leren. Toen dacht ik nog dat een volwassen vrouw pas perfect was als ze in de wijkvereniging zat, kon schminken en schoolfeesten hielp organiseren. Dat deed mijn moeder. Ze stond op een voetstuk waar ik uit alle macht rond gedraaid heb om maar de voorkomen dat ze er ooit af zou vallen. Nu weet ik dat ze niet zal vallen, ook niet als ik iets anders doe dan zij. Ik mag mijn eigen weg gaan en dat is dus zonder deze laatste schminkdoos en zonder die oude kwastjes. Ik moet een paar keer diep ademhalen voordat ik háár schminkspullen in de vuilnisbak kieper. Ik weet dat er op een plank bovenin de knutselkast nog een paar schminkboeken van haar staan, met haar naam erin, in haar handschrift. Maar dat is voor een volgende keer.