Opruimchallenge - dag 11

Gisteren werd de pop van oma opgehaald. Ik schreef hoe ik afgelopen jaren stapje voor stapje tot het punt kon komen om afscheid te nemen van de pop. 

Maar de laatste fase, die heb ik niet beschreven en ik wil het graag met jullie delen. 

Dat het tijd was om een nieuw thuis voor de pop te zoeken was me al een tijdje duidelijk. Ik besloot in het weekend een advertentie op Prikbord te plaatsen en haar weg te geven. Ik nam foto's en schreef een persoonlijk berichtje. Trots dat ik deze stap had gezet vertelde ik aan mijn man wat ik had gedaan. De verkoper in hem vond het geen slimme zet. We konden de pop ook verkopen en er geld voor krijgen. Gelijk ging Ka, een stemmetje in mijn hoofd, aan de ratel. "Je hebt het niet goed gedaan. Hij heeft gelijk. Zoveel geld hebben jullie nu ook weer niet. Het is stom om iets weg te geven als je er ook geld voor kunt krijgen. Wie weet wie je nu op je dak krijgt. Zo vind je echt niet de juiste persoon die met dezelfde liefde voor de pop zal zorgen als jij voelt. Stommerd. Uilskuiken." Na een tijdje heb ik Ka het zwijgen opgelegd. Dat destructieve geratel brengt me alleen maar uit balans en biedt geen oplossingen. De ene na de andere mail kwam binnen, mensen met interesse voor de pop. Wat moest ik doen? Volgens mijn man moest ik hen allemaal mailen dat de pop al weg was en haar dan opnieuw aanbieden, maar dan voor geld. Dat voelde niet goed. Ik werd kwaad. Op mezelf, op hem, op iedereen die in de buurt kwam. 

Het loskomen van de emotionele energie die aan de pop kleeft gaat niet zonder pijn. Frustratie en angst komen opzetten en kunnen zich op allerlei manieren uiten. Waarom doe ik dit dan? Waarom leg ik mezelf deze challenge op als het me niet alleen blij en opgeruimd, maar ook boos en gefrustreerd maakt? Omdat ik ruimte wil. Niet zo zeer ruimte om me heen, vooral ruimte in mijn hoofd. Ik ben opzoek naar mijn persoonlijke ruimte, energetisch wel te verstaan. Door fysieke spullen op te ruimen, daag ik mezelf uit om die ruimte te maken. 

De volgende morgen besloot ik uit de lijst van geïnteresseerde iemand te kiezen waarvan ik hoop dat de pop het beste tot haar recht zou kunnen komen. Willeke of Els? Die twee namen, twee geïnteresseerde berichtjes. Els had me haar telefoonnummer gestuurd en ik besloot haar op te bellen om te vragen waarom ze de pop wilde hebben. Haar zachte stem klonk lief en oprecht en ze vertelde dat ze zelf ook klederdracht draagt bij het koor waarin ze zingt en dat ze graag de kleding van de pop wil herstellen. Het voelde goed. Dit is de persoon voor de pop. 
Ondertussen woedde er een ruzie in huis, aangevoerd door mijn emotieorkaan. Ik heb ruimte nodig, in mezelf en ook om me heen. Mijn huisgenoten begrijpen dat niet (altijd) en na drie kwartier debatteren, waarbij het stemvolume aan alle kanten varieerde, werd er een opmerking gemaakt die me zo hard raakte, dat mijn hart openbrak. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo onbedaarlijk heb gehuild. Alles kwam los. Het deed pijn, veel pijn, en het was nodig. Zonder die verschrikkelijke ruzie was ik blijven hangen in mijn gevoel. Toen de rust was teruggekeerd en ik alleen in huis zat te overdenken, voelde ik me lichter. Verdrietig, maar lichter. Ik had een stap gezet. Mijn grenzen verkend en die verdedigd. Nu kon ik loskomen van de emoties die aan deze herinnering hangen en ben ik klaar voor een volgende stap. 

Opruimen is een ontwikkeling die meer met de innerlijke wereld dan met de fysieke wereld te maken heeft. Vandaag heb ik dan ook even geen emotioneel beladen spullen weggedaan, om op adem te komen. Ik heb wel schoongemaakt; de badkamerkastjes heb ik leeggehaald, weggegooid wat oud was en alles schoon teruggezet. Lekker fris. Na zoveel inspanning had ik behoefte aan gras onder mijn voeten en ik ben 's middags naar het Molenwaterpark gegaan. Daar kon ik lekker opladen met de warme zon op mijn rug.