Een 'ouderwets' plakboek
Als correspondent voor Weekblad De Bode kom ik wel eens bij oudere echtparen thuis. Wanneer ze 65 jaar getrouwd zijn en daarom in de krant mogen, gebeurt het nog wel eens dat het echtpaar een of meerdere plakboeken tevoorschijn haalt om aan mij te laten zien. Die plakboeken zitten vaak vol met kaartjes, krantenknipsels en foto's. Het is een verzameling van herinneringen aan mooie en ingrijpende gebeurtenissen. Ik vind het prachtig om zo'n tijdcapsule op mijn schoot te hebben en de bladzijdes om te slaan.
Daarom ben ik zelf ook (ruim tien jaar geleden) begonnen aan een plakboek toen ik voor De Bode ging werken. Alle artikelen in de Middelburgse- & Veerse Bode plak ik in. In het begin printte ik ook de artikelen die in andere edities verschenen, maar dat bleek na een jaar niet meer te doen. Gelukkig kwam mijn oma, ja de oma van de pop in klederdracht, in Souburg te wonen en daar lag iedere week een Vlissingse editie op de leestafel in de centrale hal. Zo kwam ik jarenlang ook wekelijks aan mijn artikelen in de Vlissingse Bode.
Vandaag heb ik het plakboek, schaar, lijmstift en plakband er weer bij gepakt en haalde ik de stapel Bodes uit de la. De stapel keerde ik om op tafel (in de la ligt de nieuwste bovenop, maar voor het plakken wil ik de oudste bovenop hebben) en ben ik begonnen met knippen en plakken. Het is een rustgevend werkje waarbij vele herinneringen boven komen drijven. 'Oh ja, dat is waar ook.' 'Hoe heette die vrouw ook alweer? Ik zag haar laatst nog in de stad.' 'Och dat was leuk.' 'Oeh dat artikel, dat was een pittige om te schrijven.'
Na een uur knippen en plakken bereikte ik de laatste pagina van dit plakboek. Het is de vierde en er komen er nog meer, want de stapel krantjes is nog niet weggewerkt. Ik liep een jaar achter
(augustus 2020) en ben ingelopen tot november 2020. Maar nu kan ik niet verder, dus morgen ga ik iets doen wat je niet tijdens een opruimchallenge verwacht: ik ga naar de Hema.
De afdeling met schrijfbenodigdheden van de Hema is voor mij wel een plek waar ik erg op de proef gesteld wordt. De schriften en notitieboekjes daar zijn niet duur en erg leuk. Toch moet ik
de verleiding weerstaan, want ik heb nog een la vol met onbeschreven schriften; die moeten eerst vol. Daar kwam ik vorige week achter toen ik de teakkast ging opruimen.
Reactie schrijven