Opruimchallenge - dag 17

Na vijf dagen open ik weer mijn blogpagina. Ik heb niet kunnen schrijven, omdat ik ziek was. Ik heb sinds woensdagmiddag flinke buikpijn gehad, was misselijk en kon nauwelijks eten. Vrijdagmorgen leek het iets beter te gaan, maar 's middags had ik een terugval die tot zondagmorgen duurde. Ik deze dagen heb ik veel geslapen en toch ben ik nog altijd zo moe als wat. Niet gek natuurlijk, want ik heb vrijwel niets gegeten. 

Ondanks dat ik niet in huis opgeruimd heb, ben ik wel bezig geweest met mijn challenge en Ka deed mee. Ik probeerde me te focussen op het beter worden en het opruimen van alle afvalstoffen in mijn lijf die me ziek maken en Ka hield ellelange betogen dat ik had gefaald, dat ik het niet had waargemaakt, dat ik nooit iets afmaak als ik eraan begin ... etc etc etc. (Zo vermoeiend die Ka. Als ik die toch eens kon opruimen.)

En toch ging het dit keer anders dan voorgaande keren dat ik te kampen had met gestagneerde darmen. Moppersmurf was er namelijk niet meer bij. Waar ik (de Moppersmurf in mij) voorheen op mijn lichaam afgaf lukt het nu om ondersteunend te zijn. Natuurlijk baalde ik ervan dat ik alles stil moest leggen, weer mensen moest afbellen en teleurstellen en geen Bode opdracht kon aannemen, omdat mijn darmen hadden besloten dat het allemaal teveel voor ze was. Het kan me frustreren als ik andere mensen zie eten wat ze willen, soepel met hun dagritme om zie gaan en hun dag vol zie proppen met allerlei leuke dingen en dat ze dan 's avonds zeggen, 'Nu ben ik wel een beetje moe.' Ja doei. Ik had nog geen kwart gekund. 

Maar zo werkt het niet. Dit is mijn lijf en dat is hun lijf. Hiermee zal ik mijn weg moeten gaan. Als ik minder kan door de beperkingen zit daar een onderliggende boodschap bij. Misschien is het wel mijn levenspad niet om docent te worden of communicatiemedewerker bij welk bedrijf dan ook. Ik kan dat wel willen, maar dat wil niet zeggen dat het bij mijn pad past.
Dat ik minder kan en me bewust ben van mijn grenzen, heeft als voordeel dat ik me niet snel naar een burn-out zal werken. Ik kan minder op een dag en dat leert me uit om alles wat ik doe bewust en met beleid te doen. 

Afgelopen dagen heb ik mijn buikpijn omarmt, met liefde mijn lijf de rust gegeven die het nodig heeft. Aandacht, dat is mijn krachtwoord van de week. Aandacht. Aandacht voor mijn lichaam, voor mijn ziel, voor de mensen om me heen. 

Heb ik dus iets opgeruimd of weggedaan? Nee en ja. Op materieel gebied niet, maar fysiek en mentaal heb ik grote schoonmaak gehouden. 

PS Ik ben emotioneel nog niet zover dat ik online durf te zetten welke medische weg ik gegaan ben, maar als je nieuwsgierig bent zou je dit document kunnen lezen voor een algemeen beeld of kunnen Googelen op 'Vasculair Ehlers-Danlos Syndroom' en/of 'vEDS'.